Jak przebiega proces rejestracji znaku towarowego w UE?
Znakom towarowym poświęciliśmy cztery artykuły: zachęcamy do nadrobienia pierwszy z nich o wprowadzających informacjach, drugi o zdolności odróżniającej, trzeci o kosztach rejestracji i wreszcie czwarty wpis z serii o rejestracji imienia i nazwiska jako znaku towarowego.
Przyszedł czas na opowiedzenie o niuansach rejestracji w Europejskim Urzędzie ds. Własności Intelektualnej – EUIPO, którego siedzibę stanowi hiszpańskie Alicante. Rejestracja znaku towarowego w EUIPO odbywa się samodzielnie lub z pomocą profesjonalnego pełnomocnika. Rejestracja z pomocą pełnomocnika będzie konieczna gdy wnioskodawca nie ma adresu zamieszkania lub siedziby firmy ani rzeczywistego i funkcjonującego przedsiębiorstwa handlowego na terytorium Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Pełnomocnikiem w tak opisanym przypadku może być wyłącznie prawnik wpisany na listę zawodowych pełnomocników uprawnionych do reprezentacji podmiotów w procesie rejestracji w EUIPO.
Rejestracja znaku na terenie całej Unii Europejskiej pozwala na ochronę na terenie 27 państw członkowskich. Nie trzeba rejestrować znaku w każdym z nich z osobna. Procedura EUIPO jest wspólna i pozwala na zunifikowaną ochronę znaku, niezależnie na ilu terytoriach państw EU działa przedsiębiorca. Obojętnie czy jest to jedno, czy nawet kilkanaście państw, europejski znak towarowy objęty jest ochroną – o ile faktycznie ta działalność na tak wielu terytoriach jest prowadzona.
Uwaga! Z uwagi na Brexit, w tej chwili rejestracja znaku w Wielkiej Brytanii nie jest już możliwa za pośrednictwem EUIPO. W celu uzyskania takiej samej ochrony geograficznej jak przed wystąpieniem Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej, niezbędne jest złożenie dwóch niezależnych podań o udzielenie ochrony. Jedno przed EUIPO, a drugie przed UKIPO (United Kingdom Intellectual Property Office).
Porównanie kosztów
Przypomnijmy, koszt zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji w Polsce to 450 zł za rejestrację w pierwszej klasie towarowej oraz 120 zł za rejestrację znaku w każdej kolejnej klasie. Oznacza to, że przy wyborze jednej klasy opłata za rejestrację wyniesie 450 zł; przy dwóch klasach 570 zł, przy trzech – 690 zł i tak dalej. Do tego dochodzą koszty udzielania ochrony – 400 zł za każdą klasę na pierwsze 10 lat – oraz koszt publikacji o udzielonym prawie ochronnym – 90 zł.
W EUIPO koszty te, przy rejestracji elektronicznej, wynoszą 850 EUR za pierwszą klasę, 50 EUR za drugą i 150 EUR za każdą kolejną. Opłata ta uwzględnia już pierwszy okres ochrony. Biorąc pod uwagę fakt, że EUIPO to ochrona zarówno w Polsce, jak i w 26 pozostałych krajach Unii, koszty te nie wydają się zbyt wygórowane.
Dwie procedury w EUIPO – fast track i tryb zwykły
EUIPO umożliwia złożenie wniosku w trybie zwanym fast track. To procedura o szybszym biegu, gdzie czas publikacji może być o ponad połowę krótszy niż w trybie zwykłym.
To, czy znak kwalifikuje się do rejestracji fast track zależy w głównej mierze od tego, czy opis klasyfikacji, w której ma być zarejestrowane oznaczenie jest typowy czy nie. By możliwe było zgłoszenie znaku europejskiego w trybie fast track, należy spełnić następujące warunki:
- Wybrana przez nas klasyfikacja opisująca zastosowanie znaku pochodzi z bazy danych zaakceptowanej przez EUIPO. W praktyce oznacza to, że opis towarów i usług, do których odnosić się będzie dany znak towarowy należy wybrać z listy znajdującej się w ramach zharmonizowanej bazy danych, która zawiera terminy uprzednio zaakceptowane przez każdy krajowy i regionalny urząd ds. własności intelektualnej w UE.
- Opłatę za rejestrację do EUIPO należy uiścić z góry – zgłoszenia rozpatrywane są dopiero wtedy, gdy opłata zostanie uiszczona. Jeśli opłatę wniesiono niezwłocznie oraz nie wystąpiły błędy w chwili dokonywania zgłoszenia zgłoszeniu zostaje nadany tryb przyspieszony.
Aby uprościć proces, zgłoszenia w trybie fast track warto dokonać w języku angielskim. Jeżeli bowiem zgłoszenie nie zostało sporządzone w jednym z pięciu języków EUIPO (a są to: angielski, francuski, niemiecki, włoski i hiszpański), zgłaszający musi zatwierdzić wykonane tłumaczenie zgłoszenia na drugi język wybrany spośród pięciu dopuszczalnych języków.
Tryb przyspieszony nie może mieć zastosowania w kilku przypadkach, a wówczas stosowany jest tryb zwykły i wniosek wypełniany jest na zaawansowanym formularzu:
- Gdy wnioskodawca chce przedłożyć własny wykaz towarów i usług – co ma miejsce w przypadku wyjątkowych, skomplikowanych i nietypowych towarów lub usług, które mają być zarejestrowane;
- Gdy wnioskodawca chce zgłosić wspólny znak towarowy;
- Gdy wnioskodawca chce zgłosić zastrzeżenie dotyczące przekształcenia międzynarodowego znaku towarowego lub dostarczyć wielojęzyczne elementy znaku w dwóch językach zgłoszenia.
Nadal głodni wiedzy? Zapraszamy na drugą część wpisu, w której przyjrzymy się klasyfikacji nicejskiej, zharmonizowanej bazie danych towarów i usług oraz zaletom trybu fast track.
